میگم یاد اون روزا به خیر...

یاد اون روزایی که همه ساده بودن و بی کلک...

سلام همه صمیمانه بود نه از روی طمع...

همه هر چی توی دلشون بود در عملم همون بودن...

یاد اون روزایی که اگه کسی دستی به رفاقت می داد تا ته ته تهش بود.

تموم رفاقتا بی کلک و بی منظور بود.

همه به حق هم احترام میذاشتن...

به شخصیت هم احترام می ذاشتن...

دلخوشی بود...اگر چه سختی بود.

ولی الان... چی؟

نعمت فراوونه

زندگی ها تجملاتیه

کمترین کادوی جشن تولدای بجمون گوشی آندرویده

ولی از یاد دادن محبت واقعی به بچه هامون خودداری می کنیم.

یه روز که برای انجام کار اداری بیرون رفته بودم چیزی باچشمام دیدم که از انسان بودن خودم خجالت کشیدم.

مادری که از همگام بودن با بچه فلجش احساس خجالت و سرشکستگی میکرد و بچه فلجش رو که به سختی راه میرفت رها کرده بود و خودش 10مترجلوتر حرکت میکرد و میرفت.و بچه فلجی که دنبال مادرش دستش دراز بود و از مادرش عاجزانه تقاضای کمک میکرد ولی با فحش و بدوبیراهای مادر جواب میگرفت.

من نمیدونم ریشه این رفتار از کجا بود؟! ولی به حال خودم افسوس خوردم که ما ادما حتی نمیتونیم محبت و عشق رو به بچه هامون یاد بدیم و نمیدونیم که یه روزی خودمون میشیم گدای محبت بچه هامون . اون وقت...؟

یاد اون روزا بخیر

اون روزایی که خیلی زود گذشتن و دیگه هم بر نمی گردن.

اون روزایی که همه چی مثل عشق و عاشقی حرمتی داشت.

کاش ما آدما مثل اونروزا فکر و ذهن و عملمون مثبت بود.

کاش یه کم میدونستیم فردایی هم در کاره

و اینجور که پیش میریم دنیای فردای ما فقط نتیجه اش انحطاط و انزوا و زوال و نابودیه

جدا" یادش بخیر اون روزا...خوش اون روزایی که برگشتی براشون نیست.

هرچند ادمای خوب هنوزم هستن ولی کمیابن...